De kunst om niet in een verslaving te geloven

Als niet verstokte roker, rook ik de laatste tijd af en toe.

Sinds mijn vrouw me, eind december 23 verliet, ben ik een pakje sigaretten gaan kopen.

De relatiebreuk kwam uit het niets, zomaar, plots tevoorschijn uit een onverwacht hoekje ... Dit stond niet in de planning van mijn verdere levensloop.

Het valt me op, dat roken me in een roes van verdriet vasthoudt. Het zorgt ervoor dat loslaten moeilijk wordt, het beperkt me. Het houdt me vast in een kader van diep, intens verdriet.

De stoffen van dat roken, het rookgedrag, pakt je in, in een veel te nauw pakje van overmatig, schadelijk denken. Een denkpatroon dat je moeilijk kan loslaten, omdat men die handeling van roken steeds weer toepast.

Kan dat kloppen? In mijn beleving wel.

Men ziet het bij veel rokers: dat agressief trekken aan die sigaret om nadien stevig te inhaleren ... Het uitblazen heeft niets meer met bewust ademhalen te maken. Het sluit de natuurlijke ademhaling af en houd je gevangen in nare emoties.

Ik kijk in mijn pakje en tel nog twee sigaretten. Ik beslis dat dit de laatste sigaretten zullen zijn die ik zal oproken, om nadien eindelijk weer vrij te kunnen ademhalen, om me los te rukken uit dat kader van beperking.

En daarmee is alles verteld. Ik schrijf het neer omdat ik overtuigd ben dat dit inzicht in veel mensen schuilt. De kunst is, denk ik, om niet in de verslaving te geloven, maar te geloven dat roken een barricade van je levenspad is. En als men dat weet, is het misschien gemakkelijker om, zoals mezelf, vanaf morgen de stenen en het geruis op de weg op te schonen, opzij te leggen, zodat het vergezicht terug zichtbaar wordt.

De zon schijnt in de verte, ook al geloof ik dat de dag van vandaag zelden, maar als men eerlijk is met zichzelf en kijkt naar de natuur, dan kan het niet anders zijn dat lichtpunten dichter liggen dan men soms wil geloven.

Ik heb genoeg gehad, lang genoeg stilgestaan en tijd verloren door mezelf af te remmen door externe, ongezonde zaken. Alcohol drinken doe ik niet, maar ook dat links laten liggen, maakt het mogelijk om het levenspad verder te zetten en je tussenstop van uitputting vaarwel te zeggen.

Af en toe stilstaan en de nodige reflectie toelaten om dat rouwproces een duwtje in de goede richting te geven is van levensbelang, maar ik zal dan tenminste kunnen vertrouwen/geloven in mijn eigen ademhaling.

KobeGroeten

Wie is Kobe Lecompte?

Kobe Lecompte (°Brussel, 1979) is auteur, consultant, een filosoof pur sang. Eentje zonder academische opleiding weliswaar, maar wel gestuurd door de lessen en de wijsheid van het leven. Als ervaringsdeskundige in het overmatig gebruik van alcohol, als auteur, als papa, als echtgenoot, als beroepsmilitair, ... Zoveel rollen te spelen, zoveel ervaringen rijker om inspiratie uit te putten ... Kobe is gefascineerd door diepgang en door mensen, door relaties en door bijzondere gedachtegangen. Hij staat voor het mogelijk achten van ieders leven. Elk leven hoort mogelijk, haalbaar en vederzachtte zijn, mits de juiste inzichten. En daar helpt Kobe mensen bij. In de vorm van persoonlijke begeleiding als ervaringsdeskundige, boeken en lezingen pelt hij de zwaarte af.

Zijn werk als schrijver en als ervaringsdeskundige is voor Kobe gelijkaardig. Het gaat om perspectief bieden. Binnen het schrijven schrijft hij het op, als ervaringsdeskundige zegt hij het luidop.

Bij Kobe kan je terecht voor een persoonlijke begeleiding of familiebijeenkomsten op vlak van verslaving of/en psychische klachten. Kobe zoekt met je mee naar een haalbaar, fijn en aangenaam leven. Vanuit zijn ervaringsdeskundigheid laat hij je meesnoepen van zijn inzichten.

Kobe heeft zijn praktijk in Landen (Vlaams-Brabant), maar hij biedt ook onlinesessies aan. 

www.kobeland.be