Recensie 75 jaar Herman Van Veen

Als een twintiger danst en beweegt hij zich op het podium. Ik heb het tot op heden nog nooit kunnen laten om geen tickets te kopen voor een concert als hij naar België komt. Kijken en luisteren naar Herman doet een mens goed. Als je aan mensen vertelt dat je naar een concert van Herman Van Veen gaat, beginnen ze automatisch "als ik kon toveren", of "Anne" te zingen. Ik had mijn overste op het werk nog nooit horen zingen. Hij doet dat zo slecht nog niet.

Naar een concert van Herman ga je niet enkel om Herman aan het werk te zien. Het is veel meer dan dat. Met een waaier aan bijzonder professionele muzikanten die als de beste samenspannen brengen ze een totaalpakket van een hoogstaand kwalitatief programma. De muzikanten op het podium meten zich niet aan elkaar. Ze hebben elk hun specialisatie en weten die mooi samen te brengen. Ook Herman zie je op gelijke hoogte staan als zijn collega's een solo uit hun instrument toveren. 

Met hun vijven gingen ze er a la minute stevig tegenaan. Stevig in de zin van harmonieus. Het is geweten dat het team al enkele jaren samen op het podium staat maar toch... Om op een dergelijke manier samen te spelen moet je elkaar heel goed aanvoelen. Ze veranderen van toonhoogtes en van ritmes alsof het niets is om steeds weer samen uit te komen. Ze hoeven elkaar daar zelfs niet eens voor aan te kijken. Dat zorgt voor aardig wat diepgang. Mijn vrouw en ikzelf hebben erachter gezocht maar we hebben geen enkel partituur op het podium bespeurd.

Ikzelf ben leek maar ik weet - omdat mijn vrouw dat heeft gezegd - dat dergelijke prestaties enkel voer is voor hoog opgeleide muzikanten. Mijn vrouw is beroepsmuzikant dus heb ik geen enkele moeite om haar te geloven.

Wie kent haar nu niet?! Edith Leerkes. Een madam om U tegen te zeggen. Met haar klassieke gitaar doet ze het publiek stoppen met dat vervelend gekuch. Vaak staken mensen het knipperen van de ogen als Edith haar gitaar bespeelt. Ik kon zien hoe de baby in de buik van mijn hoogzwangere vrouw een schopje gaf als reactie op Ediths mooie gitaarklanken. Edith haar eigen composities vertoeven zich vaak in zuiderse sferen. Je kan bijna zien hoe de klanken die uit de klankkast van de gitaar komen door de zaal walsen. Als vrouw en als muzikante creëert ze een warme, intieme huiselijk sfeer. In mijn ogen is zij de lijm tussen het publiek en de artiesten op het podium. Je voelt ook hoe sterk haar band met Herman is. Ze zijn goede vrienden. Dat staat buiten kijf en is mooi om te zien. 

Violiste en zangeres Jannemien Cnossen is ook een vaste waarde binnen het clubje. Ze is bloedmooi. Het is een dame waar ik graag naar kijk. Jannemien kan dansen terwijl ze viool speelt. Ze houdt ervan om samen met Herman af en toe een viool-battle aan te gaan. Dan stapt ze uit haar rode hakjes, gaat ze tegenover Herman staan en spelen ze vol snelheid hun violen tegen elkaar uit om nadien samen in de schoonheid te vallen. Jannemien kan ook aardig wat zingen. De laatste tijd ben ikzelf met tal van projecten bezig en heb daarom moeite om geraakt te worden door emotie, maar op het moment dat ze begon te zingen voelde ik het weer. Dan gingen mijn haren op mijn arm rechtstaan. Dan 'velden kippen' zich uit op mijn lichaam. Je zou haast menen te horen hoe ook de haren van de mensen rondom jou overeind komen te staan. Uit volle kracht spuwt ze haar klanken naar buiten tot elke uithoek van deze prachtige concertzaal van het CC Hasselt.

Wieke Garcia! Een nieuw element die ik nooit eerder had gezien. Als ik harpen zie dan ga ik glimlachen en zeg ik steeds in stilte "joepie!". Ik houd van harp. Wieke bespeelt het instrument met de grootste zorg. Het lijkt net of ze aan het kriebelen gaat. Dat ze zeer verfijnd de snaren plaagt. Naast harp verzorgde ze ook de percussie. Dan ging ze aan de slag met drum, ukola cajóns, bongo's, conga, djembé en klokkenspel. Net na de pauze kwam ze samen met Herman op het podium staan. Hij had galant een rode paraplu voor haar opengevouwen en hield deze over haar. Dat vond ze fijn. Dat bracht haar aan het zingen. Ze zong het prachtige Canção do mar van de Portugeese fado grootmeesteres Amália Rodrigues. 

Kees Dijkstra had ik twee jaar geleden voor het eerst in Herman zijn gezelschap gezien. Een man met humor en al een vast element van het geheel geworden. Kees leek me vaak de enige echte man op het podium. Of lag dat aan de basgitaar die hij droeg? Achter de rug van Herman zorgde ook hij vaak voor een brok animatie. Persoonlijk hoor ik niet zo graag basgitaar. Maar dat vooroordeel veegde ik al gauw met mijn voeten onder mijn stoffen zeteltje als ik ook zijn solo hoorde. 

 De vleugelpiano stond zoals altijd trouw op dezelfde plaats. Als ik er nog maar naar kijk zie ik er Erik van der Wurff aan zitten. De pianist die niet weg te denken was tijdens concerten van Herman Van Veen. Ik herinner me nog het eerste concert zonder Erik. Hoe onvolledig het boeltje erbij stond. Het podium leek aangeslagen door een wervelwind en het verdriet van Herman kon je voelen tot diep in het hart. Een ode aan Erik is dan ook steeds een mooie, vaste waarde tijdens het programma.

Mijn vrouw is altijd chauffeur als we samen op stap gaan. Ik rijd niet graag en zij vindt het niet erg. Dat was niet anders na het concert. Op de terugweg naar huis spraken we nog even na en had mijn vrouw nog moeten lachen om Herman zijn "Wat zou opera toch formidabel zijn als er geen operazangers bestaan."-act. En net op dat moment gebeurde het... Wij aan de kant langs de autosnelweg terwijl mijn vrouw haar water was gebroken en hevig begon te puffen. We hadden geluk dat we nog geen minuut later bijstand kregen van twee agenten die toevallig ginds op baan waren. De ene politieagent stond net voor zijn pensioen. Dat had hij ons totaal naast de kwestie verteld. Zijn vrouwelijke collega was nog maar een jaar in dienst als agent. Zij was voordien vroedvrouw geweest. "Toeval bestaat niet.", dacht ik bij mezelf. Ze besloot een handje te helpen. Ze had mijn vrouw de opdracht gegeven om het liedje 'Opzij, opzij, opzij', van Herman van Veen te zingen. Dat zou helpen om de weeën onder controle te houden. Een oude truc van diegene die haar destijds had opgeleid als vroedvrouw. We moesten erom lachen omdat de agenten onmogelijk konden weten dat wij net een voorstelling van diezelfde zanger hadden bijgewoond. Dat ze koude handen had, klaagde mijn vrouw. En nog geen half uur later was hij daar... Onze zoon! Geboren aan de kant op de autosnelweg ergens tussen Hasselt en thuis. We hadden even getwijfeld maar uiteindelijk besloten we om hem Herman te noemen. Het is een mooie, stevige rakker en heeft heel wat haar op zijn hoofd. Pikzwart! Voor ons was het een kers op de taart. Een prachtige afsluiter van een wondermooie avond samen met Edith, Jannemien, Wieke, Kees, Erik en Herman.

Als je dit mooie verhaal gelooft dan heb je iets om verwonderd om te zijn. Maar als je het niet gelooft dan moet je maar denken: "Als Herman verhaaltjes mag vertellen dan mogen wij dat ook. Ons hele leven lang.". Zeg dat Herman het gezegd heeft!

KobeGroeten

www.hermanvanveen.com

FOTO: Vincent van Dordrecht