Een recensie als geschenk voor de muziekband Shht.

'Maar nee gij, het is mijn verjaardag niet', zou men durven reageren op het moment wanneer de bandleden van de muziekgroep Shht naar hartenlust met cadeaus naar je hoofd werpen. Soms 'flap' op je schoot, of recht in het hart. Elk nummer is een cadeau waarin ook nog tal van minigeschenkjes schuilen. 

Met twee platen en net een nieuwe release kan men bedenken dat dit gelijk staat aan heel wat uitpakwerk, maar niets is minder waar. De geschenken zijn slordig ingepakt en springen vrijwel vanzelf uit het cadeaupapier. Daar schrikt men van op, om nadien te schaterlachen, want vrijwel bijna alles draait om humor. Humor verpakt en verscholen achter luide gitaren en heel wat electro tunes.

Ik heb moeten spieken op het internet om te weten in welk muziekgenre deze band zich bevindt. Men probeert het met weirdo-indierock of space rock. Ik denk erover na en ja, ik kan me daarin vinden.

De muziek die ze maken is 'gene kak'. Het zijn geniale klanken van ruig gitaarwerk, keyboard en zang. De heren zijn zo goed op elkaar afgestemd en kunnen niet verbergen dat dit vakwerk is. 

Als geniale koppen naar een muziekconservatorium gaan, zijn ze tot veel in staat. Wie elkaar leert kennen maakt kans op een klik. Een band. Een band om samen iets te doen, iets uit te voeren. Iets te verwezenlijken. Om samen iets wonderbaarlijks op de wereld te brengen. En dat hebben de vrienden uitmuntend gedaan. Hun creatie werd een muziekband die de naam Shht draagt en is een deugddoend geschenk voor iedereen die daar zin in heeft. Een muziekband met een band van dit kaliber, zo zijn er geen handje van vol. Ze zijn schaars. De leden zijn ontzettend goed op elkaar ingespeeld. Terwijl de één voor een fijn deuntje op het keyboard zorgt en de ander op de elektrische gitaar graait, zingt de zanger van dienst, James er moeiteloos doorheen.

Ik moet bekennen dat ruig gitaarwerk me zelden kan bekoren. Dat ik daar zelfs een beetje raar van opkijk. Maar niet bij Shht. Geniaal vakwerk kent geen afhakers. Als schrijver luister ik naar Shht op momenten dat ik puzzel met zinnen, in de wagen neurie ik mee terwijl ik het volume alweer verhoog of het klinkt door mijn oren als ik het gras ter bezinning maai. Of tijdens het lopen pept het me op om nog een tikkeltje sneller te lopen. Dan gaat alles net ietsje vlotter. Men kan de muziek als rustig of als hevig, opgewekt beleven.

De band is puur Belgisch. Dat kan men voelen. Of beter, dat voel ik althans.

Aaron Vermeire, chauffeur, huisgenoot, maar volgens mij ook goede vriend en scepticus tot grote fan, Lennert De Smet stellen jou in deze korte, knotsgekke documentaire de band voor. Aaron doet dat met een das rond zijn hoofd en Lennert met plezier vanuit zijn bad. Het bekijken waard en ga zeker op zoek naar Lennert zijn stevige, heerlijk klinkende boer vanuit de buik. Het doet een mens wat.

Ik denk dat Shht live ongelofelijk goed moet zijn. Om hen in levenden lijve aan het werk te zien, hou ik de concertagenda nauwlettend in het oog. Of ze mogen zich steeds melden om in mijn tuin te komen spelen, op een zaterdagavond ofzo. 

Op filmpjes die tijdens hun concerten gemaakt zijn, zie je hoe de heren op details letten. Details die een extra gelaagdheid geven aan hun performance. Dat is ook te zien in hun uitermate originele clips.

Ze dragen vaak van die aansluitende rode pakken met witte strepen of met tekeningen op geverft. Daar wil ik nog weleens het fijne van weten, want volgens mij zit ook daar een verhaal in verwerkt. 

Als ik het zo bekijk op meerdere YouTube filmpjes zijn hun optredens een heus feest. Een show van je welste, met langs de ene kant een ruwe setting, maar anderzijds ook zeer verfijnde details. Als nauwlettende toeschouwer wordt men verwend met meer dan enkel muziek.

Naast het feit dat het om humor draait, dat men het allemaal niet zo serieus hoeft te nemen zoals Lennert het zo mooi uitlegt in de documentaire, geven ze ook vaak voedende boodschappen mee. Boodschappen die zich niet in winkelzakjes bevinden maar wel stof tot nadenken. 

Het nummer Newsflash is daar een mooi voorbeeld van. De heren weten wat er speelt op de aardbol en hoe verdomd frappant de zaken soms verlopen ... Relativeren kunnen ze als de beste. En wie kan relativeren is ook in staat om rust te vinden en zorgen weg te wapperen tot kleine stofdeeltjes die oplossen in de wind. En misschien daarom dat hun muziek meer met me doet dan het bezorgen van harmonieuze deuntjes. Ze brengen me tot rust, doen me lachen en dansen en tonen dat dát de zaken zijn die het allerbelangrijkst zijn ... Rust vinden in wat vaak een foute boel is en genieten van vriendschap, liefde en al de mooie dingen om je heen.

Bedankt heren, voor zoveel correcte informatie in klanken en woorden!

Graag tot live's!

KobeGroeten